1-    تغییر روش های آبیاری و توسعه کشت های جوی و پشته ای به روش های نوین آبیاری: با اجرای سیستم نوین آبیاری در هر دو کشت در هر دو سال زراعی، حداقل 10000 هکتار از اراضی کشاورزی به زیر کشت خواهد رفت، بعبارتی سطح زیر کشن فعلی که حدود 15000 هکتار می باشد، به 20000 هکتار خواهد رسید.

2-   ایجاد شهرک های گلخانه ای: مدیریت منابع آبی،  اشتغال پایدار و افزایش عملکرد.

3- ایجاد مجتمع های دامداری و تجمع دامداری ها در یک مکان و احداث کارخانه های فراوری محصولات دامی.

4- تغییر الگوی کشت از بهاره به پاییزه..

5- توسعه کشاورزی حفاظتی و افزایش مواد آلی خاک.

6- توسعه کشت ارقام و گیاهان مقاوم به خشکی و شوری مانند کینوا.

7- توسعه کشت گیاهان علوفه ای کم آب بر (با روش های نوین آبیاری و حذف تدریجی آبیاری های غرقابی).

8- جایگزین کردن ارقام با پتانسیل تولید و راندمان مصرف آب بالا (گندم- کلزا- جو- ذرت و ....).

9- توسعه کشت تریتیکاله.

10-  توسعه برداشت خصیل به منظور کاهش سطح در کشت بهاره ذرت و صرفه جویی در مصرف آب.

11-  توسعه کشت ارقام زود رس و میان رس در ذرت.

12- انتقال آب با لوله و اجرای سیستم آبیاری (بارانی و تیپ).

13- توسعه کشت های مکانیزه.

14- کنترل علف های هرز مهاجم.

15- مبارزه با آفت سن گندم و کاهش خسارت سرمازدگی.

16- توسعه استفاده از کودهای سبز در جهت تقویت مواد آلی خاک مانند منداب.

17- اولویت اول حمایت از واحدهای موجود و توجه به کیفیت این واحدها نه کمیت آن ها.

18- بهسازی و نوسازی اماکن کوچک روستایی و صدور پروانه بهره برداری.

19- در شرایط موجود توجه به واحدهای در حال فعالیت از طریق حمایت تسهیلات کم بهره.

20-  توجه به واحدهای طیور که در سال های گذشته ساخته شده و احتیاج به بهینه سازی (بهسازی) دارند.

21- گاز رسانی به واحدهای مرغداری و دامداری مختلف دام و طیور در شهرستان.

مدیریت جهاد کشاورزی شهرستان برخوار

1401-1400